Het is na tienen ’s avonds, partner Claudi en de baby liggen al lang op bed. Mijn werkdag begon meer dan 14u geleden, maar ondanks dat is mijn ‘to-do lijst’ alleen maar langer geworden.
De column die ik nu schrijf is een dag laat en ik denk aan mijn nog verse voornemens voor 2023: „Ik ga mijn jonge gezin prioriteit geven boven de boerderij en boven mijn werk aan Wageningen Universiteit. Ik ga goed voor mijzelf zorgen en genoeg slapen.”
Groeien en bloeien
Nu lijkt met een baby van 3 ½ maand met name dat laatste erg naïef, maar ook met het prioriteren worstel ik alweer. Er is zoveel te doen, er zijn zoveel mensen te spreken, er moeten zoveel plannen gemaakt worden en verhalen verteld worden. De Biesterhof moet groeien en bloeien en worden tot de prachtige, voedzame plek die ik voor mij zie als ik mijn ogen dichtdoe. Maar ja, als ik mijn ogen dichtdoe dan zie ik ook een blije partner en kind en ook die hebben liefde en aandacht nodig om te groeien en bloeien op de Biesterhof..
Gelukkig hebben we afgelopen jaar veel energie gestoken in het verzamelen van een team enthousiaste, kundige mensen om ons heen en kunnen we dit jaar op hen bouwen. Dat betekent wel loslaten en accepteren dat als zij hun ogen dichtdoen, zij misschien een net iets ander plaatje zien dan ik. Een team, dat vraagt dat je van ‘mijn droom’ naar ‘onze droom’ gaat. Als je daar de tijd en energie voor neemt is dit een mooi proces. Een proces waar je vertrouwen uit kan halen en een proces dat kan verrassen.
Bomen planten
Maar ik drijf af. Het punt is dat ik er niets aan heb als er over vijf jaar een florerend regeneratief boeren bedrijf hier buiten Millingen a/d Rijn staat, maar ik ben opgebrand en 2/3 van het gezinnetje woont weer in Berlijn. Het wordt tijd dat ik serieus werk maak van mijn voornemens en vaker nee ga zeggen, bewuster kies waar ik mijn tijd en energie in investeer en accepteer dat niet alles even snel gaat als dat ik zou willen. Had ik die bomen maar op mijn 20ste moeten planten..
Ik denk aan de hoofdpersoon uit het verfilmde verhaal ‘Into the Wild’ die er pas stervend in zijn eentje in de wildernis van Alaska achter komt dat geluk niet ligt in het hebben van een mooie ervaring, maar in het kunnen delen daarvan. Met dat beeld in mijn hoofd neem ik een laatste slok van mijn alcoholvrije bier (nog zo een voornemen..), druk ik dadelijk op ‘send’ en ga ik naar boven, naar de mensen zonder wie ik alleen in de wildernis zou zijn.
foto: Susan Rexwinkel