Soms voelt het alsof je trekt aan een dood paard. Soms gaan dingen als vanzelf. Zelf hoor ik tegenwoordig in mijn omgeving vaak dat je mee moet gaan met waar de energie zit. Die energie zit niet in een dood paard, dat lijkt me duidelijk. Maar ja, als je altijd gaat waar de energie zit, ben je dan wel een pionier en doe je dan ooit wel nieuwe dingen? Soms moet het juist een beetje schuren toch? Zonder wrijving geen glans, zeiden we in het leger altijd. Zo kan ik het mij dus voorstellen dat je eerst heel lang trekt aan een dood paard en dat je dan opeens aankomt bij een hele grote barbecue en je met 20 man paardenbiefstuk kan eten. Beetje gek voorbeeld misschien. Wat ik wil zeggen is dat het soms echt wel kan lonen om ergens veel energie in te stoppen zonder dat je meteen resultaat ziet, als je er maar van overtuigd ben dat het uiteindelijk de moeite waard zal zijn. Misschien komen die anderen, die gaan waar de energie zit, dan uiteindelijk wel naar jou toe!
Ik schrijf dit ietwat gekke verhaal uit het hippe, vandaag gesloten, pizzacafé Valentino op het terrein van de voormalige Honig fabriek langs de Waal in Nijmegen. Ik moet zo hiernaast zijn voor de eindejaarsborrel van De Streek op Tafel. De Streek op Tafel is een netwerkorganisatie in de regio Rijk van Nijmegen voor duurzame voedselproducenten in de ‘korte keten’. Het wordt getrokken door enthousiaste, daadkrachtige mensen en er zijn veel mooie, duurzame ondernemers (boeren) bij aangesloten bij ons uit de regio. Er zit energie.
Ik zit hier omdat ik een uur te vroeg ben voor de borrel. Ik stond in de file en redde het niet meer om eerst naar huis (de boerderij) te gaan en dan nog hier op tijd te zijn. Ook niet gegeten dus en zodoende liep ik bij pizzacafé Valentino binnen. „Yo man”, zei Niels (niet Valentino). „Wat kan ik voor je doen?” „Nou, eh, pizza dus?”, was mijn antwoord, maar Niels bleek gesloten. Website bijwerken, en gewoon even rusten, weet je wel.. Maar of ik toch gewoon wilde ‘chillen’ en ik kon wel een soepje en wat te drinken krijgen. Oh, en wat ik trouwens hier kwam doen? Ik vertelde over de Streek op Tafel en Niels schudde mij de hand en vertelde dat hij bakker is. Ik vertelde op mijn beurt dat ik boer ben en dat wij baktarwe telen en er werden nogmaals handen geschud. Afspraak is nu dat Niels van de zomer bij ons op de Biesterhof komt kijken als de tarwe rijp is, we samen op de boerderij een pizzaatje eten en dat we zorgen dat onze tarwe bij Niels in zijn brood en pizza’s komt. Nieuwe korte keten. Er zit energie.
Maar goed, dode paarden dus. Die hebben we ook gehad in 2024. Met name de nog-steeds-niet-gegraven-natuur-vriendelijke-oever-langs-onze-A-watergang. Vanaf de eerste week in maart 2022 dat wij op de Biesterhof (toen nog een drietal naamloze percelen) begonnen, zijn wij bezig om hier geld en vergunningen voor te krijgen. Alle ecologen zeggen dat het een grote aanwinst zou zijn, het waterschap Rivierenland is fan, de Provincie heeft geld, maar toch is het paard dood. Iedere keer komt er weer een nieuwe, onvoorziene hobbel op de weg. Van verdwenen subsidiepotjes en natste jaren ooit gemeten tot verkeerd uitgevoerd archeologisch onderzoek en mogelijke bronstijd nederzettingen, het duurt maar voort.. het duurt maar voort…
Goed, misschien moet je vaak genoeg gaan daar waar de energie zit, zodat je ook af en toe een project als deze kan trekken. Wat betreft onze Natuurvriendelijke Oever blijf ik optimistisch en ik ga ervan uit dat we in 2025 paardenbiefstuk eten. Fijne jaarwisseling!
Foto: Ellen Meinen