„Ah”, zegt Claudi tijdens de teammeeting. „Hij is je aan het ‘ghosten’”. Met een verdwaasde blik kijk ik haar aan, maar meteen krijgt ze bijval van tuinder Eline, die iets soortgelijks is overkomen.
Het blijkt een behoorlijk ding te zijn, met name op social media en bij het daten. Opeens is iemand er niet meer, terwijl die persoon er nog wel is.. snapt u?
Boekweit
In mijn geval betreft het een Limburgse molenaar die mondeling had toegezegd om onze twee hectare boekweit af te nemen voor een zeer schappelijke prijs. Toen het puntje bij paaltje kwam, gaf hij niet meer thuis. Hij nam zijn telefoon niet meer op (terwijl ik via-via wel wist dat hij gewoon aan het werk was) en reageerde niet meer op Whatsappjes (terwijl ik wel kon zien dat hij online was).
Toen ik dit dus in het teamoverleg vertelde bleek dat tuinder Eline hetzelfde was overkomen, maar dan met een supermarkt die opeens stopte met het afnemen van haar groenten ondanks dat ze kort daarvoor hadden aangegeven super tevreden te zijn. Op vragen van Eline werd niet meer gereageerd.
Houdbaarheid
Teamlid Dolf deed vervolgens een duit in het zakje door te vertellen dat hij niets meer hoorde van de lokale theetuineigenaar die munt afneemt uit ons agroforestrysysteem. Hij had laten weten niet tevreden te zijn met de houdbaarheid van de munt, terwijl andere klanten hier juist erg over te spreken zijn. Dolf had op de boerderij zelf wat testjes uitgevoerd en kwam met de suggestie om de munt voortaan in tupperware-bakken te leveren bij de theetuin, daar dit de houdbaarheid tot bijna twee weken verhoogde. Wederom, ondanks meerdere pogingen, niets meer van gehoord.
Op de website Stop Pesten Nu, wordt het als volgt omschreven: ‘Bij ghosting verdwijnt een persoon opeens uit je leven. Er wordt geen reden gegeven en er is geen afscheid – de persoon die geghost wordt blijft hierdoor vaak met veel vragen en emoties achter. Het is letterlijk alsof je met een spook te maken hebt – iemand die je nog wel voelt, maar er niet meer is.’
Ja, dat over achter blijven met vragen en emoties, dat klopt wel..
„Zijn wij dan zo naïef? Waarom sturen mensen niet gewoon even een berichtje, dat ze het te druk hebben, dat de munt eigenlijk gewoon te duur is of de markt voor boekweit is ingestort? Zoveel moeite is dat toch niet? Ben ik nu al zo oud (40 jaar), dat ik dit niet normaal vind?”
„Of is dit dus wel heel normaal, en moet ik ook mensen gaan ghosten?”
Afgrijzen
Alleen op de laatste vraag heb ik een duidelijk antwoord, want diep vanuit mijn binnenste borrelt een ontzettend duidelijk gevoel van afgrijzen op, dat in heel mijn wezen ‘NEE’ schreeuwt. Op de Biesterhof produceren we lekker en gezond eten, we bouwen onze bodem en investeren in de gemeenschap om ons heen, daar hoort op geen enkele wijze dit (a)sociale fenomeen bij.
Op de Biesterhof wordt niet gespookt!
foto: Susan Rexwinkel