Verjaardagen zijn meestal niet een groot moment voor mij. En dit is niet alleen als excuus voor het feit dat ik die van anderen vaak vergeet, want doorgaans hecht ik ook echt niet veel waarde aan die van mij. De elfde van deze maand werd ik echter 40 en ontkwam ik niet aan een moment van reflectie.
Mijn boerenleven begon eigenlijk een aantal jaren geleden, toen tijdens het wandelen van de Pacific Crest trail (een voettocht van Mexico naar Canada) mijn partner last van haar knie kreeg en wij ons aanmelden als vrijwilligers op biologische boerderij The Lonely Mountain Farm. Daar werkten we onder de bezielende leiding van boer Kenny, boerin Molly en ervaren ‘farmhand’ Justin.
Justin nam ons mee wandelen in de redwood forests aan de Californische kust en vertelde dat zijn vader in de jaren ’80 een grote marihuanadealer was en dat hier zijn leveranciers zaten. Terwijl hij dat vertelde wees hij een aantal prachtige villa’s aan in de omliggende heuvels, allen omringd met weelderige fruitboomgaarden. Hij verhaalde hoe al deze wietkwekers één voor één gepakt werden door de politie en voor 10-15 jaar de gevangenis in moesten. „Maar weet je wat ze allemaal deden voordat ze zich melden bij de bajes? Ze plantten hectares en hectares aan fruitbomen! En toen ze uit de bak kwamen, keerden ze terug naar hun huizen en leefden omringd door hun eigen voedselbos! Sommigen wonen er nog steeds.”
Indringend
Justin was ongeveer mijn leeftijd en keek mij aan het einde van dit verhaal indringend aan: „Dude, het moraal van dit verhaal is dat zelfs als we niet van plan zijn om de bak in te gaan, het toch tijd wordt voor ons om onze fruitbomen te planten.”
Vorig jaar deze tijd woonde ik in hartje Kreuzberg (Berlijn), was ik herstellende van een hernia en was ik met een pas verworven MSc Organic Agriculture op zak op zoek naar een boerderij. Het was een moeilijk jaar geweest. Ik was voor de liefde naar Berlijn verhuisd, maar was vanwege corona en de hernia er niet in geslaagd om een goed leven voor mezelf op te bouwen in de grootste stad van Europa. Er waren geregeld momenten dat ik mijzelf afvroeg waar ik nou helemaal mee bezig was, om zonder noemenswaardige boeren ervaring, land of geld en mét een kapotte rug, te denken dat ik boer zou kunnen worden. Wel had de verhuizing ervoor gezorgd dat er een toekomstige boerin was, want partner Claudi deelde deze dwaze droom met mij.
Jonge zoon
Nu, één jaar en ontelbare diepte- en hoogte punten verder, ziet onze wereld er heel anders uit. Samen met Claudi en een groeiend team fantastische mensen, boeren wij op 25 ha vruchtbare grond buiten Millingen aan de Rijn. Ook zijn we de (meestal) gelukkige ouders van een zeven weken oude zoon! Claudi kreeg van mij voor haar verjaardag een Turkse abrikozenboom, en van grondeigenaren Land van Ons kregen wij voor de geboorte van onze baby een prachtige walnoot. Beiden hebben inmiddels een mooi plekje in onze tuin, en de komende maanden volgen er nog 6600 bomen op de boerderij!
En zo kwam het dat, terwijl ik met een klein speciaal biertje reflecterend op de bank de vrijdagavond van mijn verjaardag inging, ik niet anders kon dan met een grote glimlach aan Justin te denken: „Dude, I’m doing it. I’m planting my trees!”
foto: Susan Rexwinkel